Ciekawe sprawy sądowe

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

W aktach niniejszej sprawy znajdują się wystąpienia do organów innych państw o uzyskanie informacji na temat transakcji wskazanych w umowach przedłożonych przez skarżącego (k. 116-125 akt podatkowych). Wnioski te zostały oparte o umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, zawarte pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a: Królestwem Belgii, Królestwem Niderlandów, Republiką Federalną Niemiec oraz Republiką Francuską (w tym ostatnim przypadku umowa została zawarta przez Rząd PRL). Zauważyć należy jednak, iż przedmiot wymienionych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie dotyczy podatku od towarów i usług. Ponieważ ustalenie lub określenie zobowiązania podatkowego w tym podatku nie wynika ze wskazanych umów międzynarodowych, zatem wystąpienie na tej podstawie o informację do organu innego państwa, nie powoduje zawieszenia biegu terminu przedawnienia. 

 

 

 

W wypadku zaciągnięcia przez podatnika kredytu bądź pożyczki na wydatki związane z objęciem lub nabyciem udziałów, wkładów, akcji i innych papierów wartościowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – odsetki od kredytu bądź pożyczki oraz inne opłaty z tym związane nie są wydatkami na objęcie lub nabycie w rozumieniu powołanego przepisu i stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia i podlegają rozliczeniu na zasadach ogólnych.

 

 

 

Raz jeszcze podkreślić należy, że sentencja wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie P 30/11 dotyczy zgodności z Konstytucją RP wyłącznie art. 70 § 6 pkt 1 O.p. w wersji obowiązującej do końca sierpnia 2005 r., niemniej jednak w końcowej części uzasadnienia Trybunał zawarł istotne wskazówki interpretacyjne dotyczące art. 70 § 6 pkt 1 O.p. w obecnie obowiązującym brzmieniu. 

  

 

Formułując ogólną zasadę w nim wyrażoną odnośnie ustalania momentu ustania przyczyny uchybienia terminowi do wniesienia danego środka odwoławczego przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu po upływie tegoż terminu, można by wskazać, że przyczyna ta ustaje w dniu, w którym pełnomocnik miał rzeczywistą możliwość wniesienia danego środka odwoławczego, nie później jednak niż z dniem upływu terminu do jego wniesienia takiego środka odwoławczego, liczonego od dnia zawiadomienia go o ustanowieniu pełnomocnikiem.

 

 

 

“…po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2012 r. sprawy ze skargi B. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości…”

 

 

 

„…w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) stwierdza, że uchylone postanowienie nie może być wykonane w całości…”

Pełna treść wyroku

 

 

 

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego działania procesowe o technicznym charakterze, które spowodowały, że wydane zostało jedno orzeczenie, dotyczące dwunastu okresów rozliczeniowych w podatku od towarów i usług, nie mogą prowadzić do zmian w sferze materialnoprawnej, czego przejawem w rozpoznawanej sprawie było błędne ustalenie okresu przedawnienia zobowiązania za grudzień, ujętego w decyzji wymiarowej, dotyczącej podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2004 r.

 

 

 

W orzecznictwie sądowo administracyjnym prezentowany jest pogląd, że treść poz. 37 załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów z 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95 poz. 798 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w dniu składania wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji, pozostawała w sprzeczności z przepisem art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT. Z tego względu oceny czynności biegłego dokonuje się na podstawie art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT. Skoro natomiast czynności biegłego nie można zakwalifikować do usług w zakresie doradztwa, to należy uznać, że ma do nich zastosowanie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (por. wyroki: WSA w Poznaniu z 18 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 955/09, WSA w Kielcach z 3 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/Ke 510/07, WSA we Wrocławiu z 18 sierpnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 349/09). 

 

 

 

Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił nadto, iż działanie poza zakresem działalności gospodarczej występuje wtedy, gdy przedmiotem sprzedaży jest majątek, który dany podmiot nabył na własne potrzeby , a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej.
W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, powyższy wyrok NSA i motywy leżące u jego podstaw, z którymi tut. Sad w pełni się zgadza, mimo że dotyczą rozważań odnośnie osób fizycznych, znajdą również zastosowanie w niniejszej sprawie. Niezależnie bowiem od rodzaju posiadanej osobowości, Naczelny Sąd Administracyjny sprecyzował pewne ogólne kryteria, jakimi winien się kierować organ, czyniąc ustalenia stanu faktycznego. 

 

 

 

Jeżeli zatem generalnie w dniu 8 kwietnia 2005 r. dla pracowników Przedsiębiorstwa Poczta Polska ustanowiono dzień wolny od pracy podobnie jak w urzędach administracji, uczelniach, to dla obliczenia upływu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie miał zastosowanie przepis art. 83 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.